Terenowy kucyk Natan

Natan robi się coraz fajniejszy. Poważnie - z tygodnia na tydzień mam wrażenie, że jest zupełnie inaczej. Wiedziałam, że sporo się pozmienia, kiedy tylko ja będę na nim jeździć, znajdę trenera, będę o wszystkim decydować i tak dalej, ale chyba nie wyobrażałam sobie, że będzie aż tak dobrze. 

Na początku, kiedy przenieśliśmy się do Santosa, było całkiem w porządku, z drobnymi problemami. Później co jakiś czas pojawiały się kolejne, doszło do momentu, kiedy nie byliśmy w stanie wyjechać w teren. 

Wczoraj bez problemu pojechaliśmy do lasu bez towarzystwa żadnego innego konia. 

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Marcelka 🌻 (@marcela_gnr) Kwi 25, 2019 o 4:40 PDT

I cóż, nie mogę powiedzieć, że Natan przeszedł jakąś magiczną przemianę - bo nadal jest natanowy do granic możliwości - kombinuje, próbuje dyskutować, szuka sposobów, żeby się nie narobić, tu kogoś podgryzie, tu będzie się szarpał… Ale nigdy nie chciałabym, żeby się zmienił za bardzo. Kocham jego charakter, mimo, że bywa koszmarny. 

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Marcelka 🌻 (@marcela_gnr) Kwi 30, 2019 o 12:30 PDT

Dzisiaj mamy za sobą kolejny teren - nadal dość spokojny, ale dłuższy, z większą ilością (i tempem ;)) galopów. Żółty chodzi jako czołowy i odpowiada mu to dużo bardziej niż jazda za Montkiem. Chętnie idzie do przodu, niczego się nie boi, coraz rzadziej próbuje przekonać mnie do natychmiastowego odwrotu i powrotu do stajni.

Pamiętam lato 2016 - wtedy jeździliśmy w tereny naprawdę dużo, przeżyliśmy też szalony rajd w deszczu i gubienie się podczas niego kilkadziesiąt razy dziennie. Wtedy Nat był idealnym koniem terenowym i mam wrażenie, że powolutku zbliżamy się do tego stanu. Duże znaczenie ma tutaj też moja pewność siebie, która również stopniowo wzrasta, więc myślę, że wrześniowe ścierniska już są nasze ;)

"Co do terenów - jeździliśmy w nie naprawdę często, kilka razy byliśmy z Natem czołowymi i szło bardzo dobrze. Zachowuje się teraz fantastycznie, nawet nie myśli o brykaniu (co innego na ujeżdżalni). Kiedyś w terenach zawsze miałam bardzo krótką wodzę, żeby przypadkiem się nie schylał (i tak niewiele to pomagało), teraz jest zupełnie inaczej :)

Widzę też różnicę w sobie - tak naprawdę jeszcze przed tymi wakacjami, mimo tego, że chętnie jeździłam w tereny, to odczuwałam lekki niepokój. I strasznie bałam się galopować w dół xD Ale kiedy na rajdzie Natan nagle popędził cwałem z górki i oboje to przeżyliśmy, to przestałam się bać. Rozumiem już, dlaczego Luśka mówi, że jedna z rzeczy, które najbardziej kocha w jeździe konnej, to szybkość. Teraz sama to czuję. Kiedy kilka tygodni temu byłam w terenie z trenerem i wiedziałam, że zaraz będziemy się ścigać, nie czułam tak jak kiedyś, że "zaraz się zabijemy, Natan się przewróci, o nie, umrzemy". Poczułam raczej podekscytowanie, nie mogłam doczekać się momentu kiedy Natan rzuci się przed siebie dzikim galopem. Z tym koniem jestem w stanie zrobić chyba wszystko :)" ~Marcela 2k16

Nie umiałam wtedy pisać i w ogóle mówiłam dużo śmiesznych rzeczy, ale tekst ten dosyć dobrze odzwierciedla to, jak wtedy czułam się z Natanem. Swoją drogą, to niesamowite, że od tych wakacji minęły już trzy lata...

Cóż, w każdym razie - Natan jest super, ja powoli dojrzewam do terenu do McDonalda w Balicach z Karoliną, wszystko idzie do przodu i jest fajnie.

Tyle na dzisiaj, miłego dnia 💓